Lobanje kromanjonaca, koji su živjeli prije 25.000 godina, pokazuju znakove karijesa. U neolitskom groblju u Pakistanu pronađeni su materijalni ostaci zuba koji datiraju između 7000. i 5500. g.pr.n.e., koji govore o stomatologiji iz doba mlađeg kamenog doba. Pronađeni zubi imaju pravilno oblikovane kavitete u svojoj strukturi što ukazuje na preparaciju zuba.
Najstariji zabilježeni zapis bolesti zuba pripada Sumerskoj kulturi. Asirci i Babilonci poznavali su morfologiju zuba i anatomiju usne šupljine, ali su i oni zajedno s Egipćanima vjerovali da zubne bolesti nastaju zbog “zubnog crva”.
Staroegipatski zapisi o istoriji medicine govore o stomatologiji kao o posebnoj grani medicine koja se bavi samo zubima. Hesy-Ra, koji je umro 2600. g.pr.n.e. bio je egipatski glavni pisar, lijekar i zubar. Često nazivan “prvim zubarom”, Hesy-Raov grob sadrži natpise “najbolji lijekar i zubar”.
Teoriju o crvu koji jede zube imali su i kinezi. Kineski “Kanon medicine” iz 2697. pr.n.e. pokazuje da su se bolesti desni u staroj Kini liječile čajevima i ispiranjem, ali i akupunkturom. Poznavali su 26 tačaka na tijelu gdje treba zabosti akupunkturne igle u slučaju zubobolje.
Stara japanska stomatologija bila je slična kineskoj. Japanci su bili poznati kao majstori digitalne ekstrakcije zuba: vadili su zube prstima, bez ikakvih instrumenata.
Hamurabijev zakonik iz 1700. pr.n.e. Govori o zakonskim propisima kojima je bila regulisana zubarska praksa u starom Babilonu.
Stari Feničani izrađivali su proteze od isprepletene zlatne žice.
Eskalapije, kasnije poštovan kao bog, bio je grčki lijekar koji je živio između 1300. i 1200. g. pr. n.e., smatran je čovjekom vještim u vađenju bolesnih zuba.
Hipokratove “Aforizme” iz 5. st.pr.n.e. možemo smatrati prvim tezama o bolesti zuba. Hipokrat je koristio dentalne instrumente i vješto izrađivao aparate za frakture zuba.
